من خلال خط يتوسّط الخطّين الأحاديين المعلنين من الطرفين، يتبيّن أنّ من حق لبنان بسط سيادته على رقعة أكبر من تلك التي حدّدها خط هوف، أو التي عرضت خلال المفاوضات مع الجانب الأميركي، ويمكنه بالقانون الاستحصال على ما لا يقل عن %55 من المنطقة المتنازع عليها.

في الأوّل من كانون الثاني 2007، وقّع لبنان وقبرص معاهدة ثنائية لترسيم الحدود المواجهة للدولتين، لكنها لم تقرّ في مجلس النواب اللبناني اعتراضاً على اتفاق ترسيم الحدود البحرية بين قبرص وإسرائيل الموقّع في كانون الأوّل 2010 ولا سيّما النقطة 23 جنوباً، وبالتالي لم تدخل حيّز التنفيذ. يبلغ طول خط الحدود البحرية بين لبنان وقبرص نحو 158.8 كلم ويتألف من 6 نقاط تحوّل أساسية، وحُدِّدت من خلال اعتماد الخط ذاته الإحداثيات المتساوية في المساحة البحرية المواجهة لكل من لبنان وقبرص، واستخدمت مخطّطات بحرية دقيقة وقاعدة بيانات متطوّرة للمعلومات الجغرافية.

في دراسة وضعها الرئيس التنفيذي لشركة الطاقة والبيئة القابضة والخبير في صناعة الطاقة رودي بارودي ونشرها معهد عصام فارس في الجامعة الأميركية، يغوص بارودي في تاريخ ملف ترسيم الحدود البحرية اللبنانية، فلبنان أعلن ترسيماً أحاديّاً لحدوده البحرية الشمالية مع سوريا خلال عملية تقسيم المياه الإقليمية إلى بلوكات، وتمّ ايداع نسخة من الترسيم في مكتب شؤون المحيطات وقانون البحار في الأمم المتّحدة على رغم عدم توقيع سوريا اتفاق الأمم المتحدة لقانون البحار واتفاق جنيف 1958، ويعتقد بارودي الذي تحدث لـ”النهار” أنّه تمّ استخدام قواعد الخط ذات الاحداثيات المتساوية (Strict Equidistance geodetic line) خلال ترسيم الحدود، واعتماد خطوط الأساس العادية (Basic Normal Baselines) للبنان وعلى الأرجح خطوط السواحل (Basic Coastlines) لسوريا.

تظهر الخرائط المرفقة تداخل البلوكات البحرية لكلا البلدين، إذ تخرق البلوكات اللبنانية المياه الإقليمية السورية بنحو 1.7 كلم، فيما تخرق البلوكات السورية المياه الإقليمية اللبنانية بنحو 15.3 كلم، وينتج من ذلك مساحة متداخلة تقدّر بنحو 832 كلم2 بحاجة إلى إعادة ترسيم.

Les différends de frontières maritimes en Méditerranée orientale empêchent l’exploitation raisonnée des récentes découvertes énergétiques dans la région :
un nouveau livre montre comment résoudre pacifiquement les conflits frontaliers maritimes.

L’ouvrage se présente comme une feuille de route pour aider les pays côtiers à exploiter les ressources offshore

Un nouveau livre de l’expert en politique de l’énergie Roudi Baroudi met en lumière des mécanismes souvent négligés qui pourraient aider à désamorcer les tensions et débloquer des milliards de dollars en pétrole et en gaz.

“Maritime Disputes in the Eastern Mediterranean: the Way Forward” («Différends Maritimes en Méditerranée Orientale: Comment en Sortir») -distribué par Brookings Institution Press- décrit le vaste cadre juridique et diplomatique dont disposent les pays qui cherchent à résoudre les conflits de frontières maritimes. Dans ce livre, M. Baroudi passe en revue l’émergence et l’influence (croissante) de la Convention des Nations unies sur le droit de la mer (CNUDM), dont les règles et les normes sont devenues la base de pratiquement toutes les négociations et de tous les accords maritimes. Il explique également comment les progrès récents de la science et de la technologie, notamment dans le domaine de la cartographie de précision, ont accru l’impact des lignes directrices de la CNUDM en éliminant les conjectures de tout processus de règlement des différends fondé sur celles-ci.

Comme le titre l’indique, l’ouvrage se concentre en grande partie sur la Méditerranée orientale, où les récentes découvertes de pétrole et de gaz ont souligné le fait que la plupart des frontières maritimes de la région restent discutées. L’incertitude qui en résulte ralentit non seulement l’utilisation des ressources en question (et le réinvestissement des recettes pour lutter contre la pauvreté et d’autres problèmes de société), mais augmente également le risque d’un ou plusieurs conflits meurtriers. M. Baroudi fait toutefois remarquer que, tout comme ces problèmes et leurs conséquences existent dans le monde entier, leur résolution juste et équitable dans une région pourrait contribuer à restaurer la croyance qu’ont les peuples et leurs dirigeants dans le multilatéralisme, et servir ainsi d’exemple.

Si les pays de la Méditerranée orientale acceptaient, en vertu des règles de la CNUDM, de régler leurs différends de manière juste et équitable, écrit-il, “cela donnerait une chance de démontrer que l’architecture de sécurité collective de l’après-guerre reste non seulement une approche viable mais aussi une approche vitale… Cela montrerait au monde entier qu’aucun obstacle n’est trop grand, aucune inimitié si ancrée et aucun souvenir si amer qu’il ne puisse-t-être surmonté en suivant les règles de base auxquelles tous les États membres des Nations unies ont souscrit en y adhérant: la responsabilité de régler les différends sans violence ou menace de violence”.

Le livre rappelle, de manière générale et spécifique, qu’il existe des leviers permettant d’uniformiser les règles du jeu diplomatique, une contribution utile à un moment où l’ensemble du concept de multilatéralisme est attaqué par certains des pays qui ont autrefois défendu sa création. L’ouvrage est écrit dans un style engageant, empruntant à plusieurs disciplines -de l’histoire et de la géographie au droit et à la cartographie- le rendant accessible et d’intérêt pour tous, des universitaires et des décideurs politiques aux ingénieurs et au grand public.

En attendant sa parution papier, ainsi que sa traduction en français prévue dans les prochaines semaines, le livre est disponible au format e-book. Dans le contexte actuel qui a forcé les maisons d’édition à adapter leur stratégie de lancement, l’ouvrage a fait l’objet ce jeudi d’un lancement organisé par TLN via zoom, avec la participation autour de l’auteur, de deux représentants éminents du Département d’État américain – Jonathan Moore (premier sous-secrétaire adjoint principal, Bureau des océans et des affaires environnementales et scientifiques internationales) et Kurt Donnelly (sous-secrétaire adjoint pour la diplomatie énergétique, Bureau des ressources énergétiques).

A pact with Palestine could strengthen Turkish oil and gas claims in the Mediterranean

The Palestinian Authority (PA) is ready to negotiate a maritime delimitation deal with Turkey and cooperate with Ankara on natural resources in the eastern Mediterranean, a PA envoy told Turkish media on Monday.

Faed Mustafa, Palestine’s ambassador to Ankara, said in an interview that the PA could follow Turkey’s maritime delimitation deal with Libya and sign its own pact.

“We are open for every idea to deepen our relations with Turkey, and this includes a deal on exclusive economic zones,” Mustafa told the Aydinlik newspaper.

“We also have rights in the Mediterranean. Palestine has shares in oil and gas located in the eastern Mediterranean. We are ready to cooperate in these areas and sign a deal.”

With the Gaza Strip, the Palestinian territories have a coastline along the eastern Mediterranean that makes it eligible for maritime rights. Since 2007, Gaza has been ruled by the Hamas movement, which has fractious relations with the Fatah-dominated, West Bank-based PA.

Mustafa said Israel had been restricting Palestinian efforts to conduct exploration and drilling activities in the Gaza Marine gas field, which was discovered in 1999 approximately 30km off the besieged coastal enclave’s shore.

With Israel and Egypt keeping Gaza under strict blockade, and conflicts and flare-ups common, the field, which is estimated to contain one trillion cubic feet of gas, has remained dormant for nearly 20 years since its discovery.

“We couldn’t benefit from the gas due to Israeli pressure,” Mustafa said.

Turkey and Libya’s UN-recognised Government of National Accord last November signed a memorandum of understanding to delimit maritime zones in the eastern Mediterranean in an attempt to block further Greek and Cypriot energy drilling activities in the area.

A deal with the PA could further embolden Turkish attempts to minimise Greek ambitions to restrict Turkish activity into a tight coastline.

Turkey and Greece are Nato allies but have long been at loggerheads over Cyprus, which has been ethnically split between Greek and Turkish Cypriots since 1974, when the island was divided after a brief Greek-inspired coup triggered a Turkish invasion.

The Republic of Cyprus in the south of the island is a member state of the EU, while the north of the island is controlled by the Turkish Republic of Cyprus, which is only recognised by Turkey. Several peacemaking efforts have failed and the discovery of offshore resources in the eastern Mediterranean in the 2000s has complicated the negotiations.

According to the UN Law of the Sea, coastal states have a right to 320km of maritime territory from their shoreline where they can declare an “exclusive economic zone” (EEZ), and where they have the right to explore and exploit natural resources.

However, because of the concave shape of the eastern Mediterranean, there is an overlap between the areas that each country can claim, requiring negotiations and compromise – and opportunity, some say, for leverage in ongoing conflicts.

Neither Turkey nor Greece have made official EEZ claims, but that has not stopped them from fighting over the territory they envision to be their own.

Le Transatlantic Leadership Network annonce la publication de Maritime Disputes in the Eastern Mediterranean : The Way Forward, de Roudi Baroudi.

La Méditerranée orientale à la croisée des chemins : Les questions énergétiques au premier plan

Jeudi 11 juin 2020 9 H 30 – 11 H 00 EST

Avec la participation de : Dr. Roudi Baroudi, directeur général, Energy & Environment Holding ; Jonathan Moore, U.S. Department of State  ; Senior Bureau Official/Principal Deputy Assistant Secretary, Bureau of Oceans and International Environmental and Scientific Affairs ; Kurt Donnelly, U.S. Department of State. Deputy Assistant Secretary for Energy Diplomacy, Bureau of Energy Resources. Sous-secrétaire adjoint pour la diplomatie énergétique, Bureau des ressources énergétiques.

Remarques préliminaires : John B. Craig, Ambassadeur, Senior Fellow, Transatlantic Leadership Network.

Modéré par : Debra Cagan, Distinguished Energy Fellow, Transatlantic Leadership Network

« Un commentaire d’expert et un travail de fond ».

John B. Craig, ambassadeur, ancien assistant spécial du président George W. Bush pour la lutte contre le terrorisme, et ancien ambassadeur des États-Unis à Oman

« Baroudi plaide avec force pour un compromis afin que les États de la région puissent dépasser leurs différends coûteux et récolter les bénéfices de la coopération. L’approche de M. Baroudi a beaucoup à nous apprendre et, espérons-le, contribuera à des progrès pacifiques, si seulement les parties adverses l’écoutent ».

Andrew Novo, professeur associé d’études stratégiques à l’Université de la défense nationale

« …Les pays de la région, ainsi que les États-Unis et l’Union européenne, devraient adopter l’approche de Baroudi pour réduire les tensions et profiter des avantages de cette manne d’énergie ».

Douglas Hengel, maître de conférences dans le cadre du programme sur l’énergie, les ressources et l’environnement de l’université Johns Hopkins, SAIS et chercheur au German Marshall Fund

À propos de l’auteur

Roudi Baroudi a 40 ans d’expérience dans les domaines du pétrole et du gaz, de la pétrochimie, de l’électricité, de la réforme du secteur de l’énergie, de la sécurité énergétique, de l’environnement, des mécanismes de commerce du carbone, de la privatisation et des infrastructures. Ses avis sur ces questions et d’autres questions connexes sont fréquemment sollicités par des entreprises locales et internationales, des gouvernements et des médias.

Ενας Οδικός Χάρτης Μπορεί να Βοηθήσει τα Παράκτια Κράτη να Επωφεληθούν του Υποθαλάσσιου Πλούτου

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ: Ο ειδικός σε θέματα ενέργειας, Ρούντι Μπαρούντι, στο νέο του βιβλίο αναδεικνύει μηχανισμούς μείωσης της έντασης, οι οποίοι συχνά ξεχνιούνται αλλά μπορούν να βοηθήσουν στην εκμετάλλευση πετρελαίου και φυσικού αερίου αξίας δισεκατομμυρίων δολλαρίων.

Το βιβλίο Διαφωνίες επί των Θαλασσίων Συνόρων στην Ανατολική Μεσόγειο: Μια Πρόταση Επίλυσης διανέμεται από το Ινστιτούτο Μπρούκινγκς και σκιαγραφεί το εκτενές νομικό και διπλωματικό πλαίσιο το οποίο διατίθεται για χώρες με διαφιλονεικούμενα θαλάσσια σύνορα. Ο συγγραφέας Ρούντι Μπαρούντι συζητά την αυξάνουσα επιρροή του Διεθνούς Δικαίου της Θαλάσσης υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών (United Nations Convention on the Law of the Sea – UNCLOS), οι κανόνες του οποίου αποτελούν πια την βάση για την επίλυση όλων, σχεδόν, των διαπραγματεύσεων και συμφωνιών στην θάλασσα. Εξηγεί, επίσης, πως οι πρόσφατες εξελίξεις  στον επιστημονικό και τεχνολογικό τομέα – και ειδικά στην χαρτογράφηση ακριβείας – έχουν αυξήσει περαιτέρω την επιρροή των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας, αφαιρώντας κάθε ενδεχόμενη ασάφεια από οποιαδήποτε διαπραγμάτευση που βασίζεται στους κανόνες του Δικαίου.

Το βιβλίο εστιάζει στην ανατολική Μεσόγειο, όπου οι πρόσφατες ανακαλύψεις υδρογονανθράκων ανέδειξαν το γεγονός ότι τα περισσότερα θαλάσσια σύνορα της περιοχής παραμένουν ακαθόριστα. Η αβεβαιότητα την οποία δημιουργεί αυτή η κατάσταση όχι μόνο καθυστερεί την εκμετάλλευση των πόρων και την διοχέτευση του πλούτου προς όφελος των κοινωνιών, αλλά δημιουργεί και κινδύνους θερμών επεισοδίων και πολέμων. Τέτοιου είδους προβλήματα υπάρχουν σε όλη την Γή. Ο Μπαρούντι σημειώνει, ωστόσο, ότι η δίκαιη επίλυσή τους σε μία περιοχή μπορεί να ενδυναμώσει την εμπιστοσύνη στους πολύπλευρους μηχανισμούς σε κάθε περιοχή.

Σε περίπτωση, σημειώνει, που οι χώρες της ανατολικής Μεσογείου συμφωνούσαν σε μια δίκαιη επίλυση των διαφορών τους με βάση το Διεθνές Δίκαιο, «θα ήταν μια έμπρακτη απόδειξη ότι η μεταπολεμική αρχιτεκτονική συλλογικής ασφάλειας παραμένει όχι μόνο εφικτή αλλά και απαραίτητη… θα απεδείκνυε σε όλον τον κόσμο ότι κανένα εμπόδιο δεν είναι τόσο μεγάλο και καμμία ιστορική εχθρότητα τόσο βαθιά ριζωμένη ώστε να μην υπερσκελίζεται από τον βασικό κανόνα στον οποίο συναίνεσαν όλα τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών με την συμμετοχή τους σε αυτόν – την ευθύνη να επιλύουν τις διαφορές τους χωρίς την χρήση ή την απειλή βίας.»

Το βιβλίο μας υπενθυμίζει πως υπάρχουν μοχλοί οι οποίοι μπορούν να αμβλύνουν τις διπλωματικές ανισότητες, και αυτό είναι ιδιαίτερα χρήσιμο σε μια εποχή όπου η όλη ιδέα της πολυπλευρικής προσέγγισης βάλλεται από τις ίδιες χώρες οι οποίες την δημιούργησαν. Ο τρόπος γραφής του βιβλίου ζωντανεύει ένα θεματικό πλέγμα ιστορίας, γεωγραφίας, δικαίου και χαρτογραφίας, καθιστώντας τα θέματα αυτά προσιτά στο ευρύ κοινό στο οποίο απευθύνεται, καθώς και σε πολιτικούς και διπλωμάτες.

Ο Μπαρούντι εργάζεται εδώ και τέσσερις δεκαετίες στον ενεργειακό τομέα. Ανάμεσα στις πολυεθνικές εταιρείες, κυβερνήσεις και διεθνείς θεσμούς που έχει συμβουλέψει στο διάστημα αυτό συγκαταλέγονται τα Ηνωμένα Εθνη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα. Οι εξειδικευμένες γνώσεις του βρίσκονται στους τομείς του πετρελαίου και φυσικού αερίου, τα πετροχημικά, τον ηλεκτρισμό, την ενεργειακή ασφάλεια και την μεταρρύθμιση του ενεργειακού τομέα για να αντιμετωπίσει περιβαλλοντικά ζητήματα, την αγορά του άνθρακα, τις ιδιωτικοποιήσεις, και τις υποδομές. Είναι Διευθύνων Σύμβουλος της ανεξάρτητης συμβουλευτικής εταιρείας Qatar Energy and Environment Holding, με έδρα την Ντόχα του Κατάρ.

Το βιβλίο αυτό είναι απόσταγμα πολυετούς προσωπικής έρευνας, ανάλυσης και υπεράσπισης θέσεων του Μπαρούντι. Την επιμέλεια του κειμένου ανέλαβε η Debra L. Cagan, (Distinguished Energy Fellow, Transatlantic Leadership Network) και ο Sasha Toperich (Senior Executive Vice President, Transatlantic Leadership Network).

Το βιβλίο Διαφωνίες επί των Θαλασσίων Συνόρων στην Ανατολική Μεσόγειο: Μια Πρόταση Επίλυσης εκδίδεται από το Transatlantic Leadership Network (TLN), μια ένωση δικηγόρων, παικτών του ιδιωτικού τομέα και αναλυτών οι οποίοι στοχεύουν στον διαρκή εκσυγχρονισμό των σχέσεων Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η αρχική μορφή του βιβλίου ήταν ηλεκτρονική. Τώρα διανέμεται από τις Εκδόσεις του Ινστιτιούτου Μπρούκινγκς, που ιδρύθηκαν το 1916 για την έκδοση ερευνών του Ινστιτούτου, το οποίο θεωρείται από πολλούς ως το πιο αξιοσέβαστο ινστιτιύτο έρευνας των ΗΠΑ.

Πολλοί εξειδικευμένοι παρατηρητές πλέκουν το εγκώμιο του βιβλίου. Παραθέτουμε λίγα αποσπάσματα:

Douglas Hengel, Professional Lecturer in Energy, Resources and Environment Program, Johns Hopkins University School of Advanced International Studies, Senior Fellow at German Marshall Fund of the United States, and former State Department official: “Μέσα από αυτό το στοχαστικό και γλαφυρό βιβλίο, ο Ρούντι Μπαρούντι μας δίνει ένα πλαίσιο… το οποίο μας δείχνει τον δρόμο προς μια δίκαιη και ειρηνική λύση… οι χώρες της περιοχής, καθώς και η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες, θα έπρεπε να ασπαστούν την προσέγγιση του Μπαρούντι.

Andrew Novo, Associate Professor of Strategic Studies, National Defense University: “… Ενα καλά ισορροπημένο, καινοτόμο και θετικό μήνυμα το οποίο μπορεί να βοηθήσει πολλά θέματα να προοδεύσουν που δεν φαίνονται να επιδέχονται επίλυσης. Χρσιμοποιώντας το Διεθνές Δίκαιο, γεω-στοιχεία υψηλής ακρίβειας και μια ισχυρή οικονομική λογική, ο Μπαρούντι προσφέρει ένα πειστικό επιχείρημα υπέρ ενός συμβιβασμού, εφόσον, φυσικά, οι εμπλεκόμενες πλευρές θέλουν να ακούσουν.”

By Roudi Baroudi

Some of the latest punditry has it that Qatar’s economy is teetering on the brink of disaster because of the COVID-19 crisis, which has been steadily eroding demand for the country’s most important export, natural gas. Obviously the situation is less than ideal, but much of the doom and gloom stems from a failure to appreciate just how well prepared the country is for all manner of obstacles.

Journalists and other observers have watched the market for crude oil collapse to the point where prices for some futures contracts recently went into negative territory – i.e. producers in some parts of North America actually had to pay customers to take oil off their hands. This, in turn, is causing a slew of US and Canadian oil companies, especially smaller ones, to stop extracting crude, and many are going bankrupt. Similar pressures will arise for gas producers, these folks argue, and since Qatar is the world’s leading producer and exporter of liquefied natural gas (LNG), it will face the biggest problems.

To be sure, the global crisis caused by COVID-19 has subjected the entire world to some freakish pressures, including unprecedented drop-offs in demand for certain goods and services, among them several energy products previously soaked up by (now idled) planes, trains, and automobiles (not to mention cruise ships, factories, hotels, etc.). Thus far the consequences for LNG have been less dramatic than those for crude oil, but nor can they be ignored, especially for developing countries whose economies and financial stability are heavily dependent on constant flows of gas revenues from exports.

For multiple reasons, however, Qatar has to be considered far more resilient than other major LNG producers. For one thing, it has much deeper pockets that give it considerable wherewithal to withstand even a prolonged period of lower gas revenues. For another, Qatar’s energy interests go far beyond the extraction of its gas resources for export. It is now fully engaged at several points along the hydrocarbon value chain, and this in multiple countries, all of which provide diversification of revenues and therefore dilution of negative impacts. Perhaps most importantly, for almost three years now, the country has been fortifying itself against the effects of an illegal economic and transport blockade led by Saudi Arabia and followed by several other Gulf Cooperation Council (GCC) member states, plus Egypt and others. To say the least, Qatar has proved a tough nut to crack: in fact, the experience has made the whole country much more efficient, far more self-sufficient, and even more self-confident than ever before.

One of the drivers of this success has been government-owned Qatar Petroleum (QP), one of the strongest and most influential companies on the planet, and it has not got to this position by simply opening a spigot in the sand and then spending the proceeds. Instead, QP reached its current lofty status by, first, making its bet on LNG at precisely the right time in history, just as the environmental concerns associated with oil made natural gas a more palatable choice and the world’s energy mix started transitioning to a higher proportion of renewables and other alternative technologies. Second, Qatar then used its role as the world’s most important LNG exporter to become a force for stability in a burgeoning global gas market, maintaining safe and reliable supplies that have allowed customers around the world to grow their economies.

Second, QP has not remained a one-trick pony. Instead, it and its subsidiaries have diversified with gusto – and not just in the usual sense of producing petrochemicals, aluminum, and fertilizers on their home turf. Rather, the company has reached far beyond Qatar, the GCC countries, and even the broader Middle East and North Africa region to make acquisitions around the globe. Acting alone or in concert with major partners like Britain’s Shell, France’s Total, Italy’s ENI, and the USA’s Chevron and ExxonMobil, the past couple of years have seen QP take up or renew stakes in exploration, production, and/or processing assets in at least a dozen countries, including Argentina, Brazil, Cyprus, Congo Brazzaville, Guyana, Ivory Coast. Kenya, Mexico, Morocco, Mozambique, Namibia, Oman, South Africa, and even the United Arab Emirates.

Perhaps the biggest play of the past few years has been in the United States, where QP’s activities have included partnering with ExxonMobil (Qatar’s single largest foreign investor) for a $10 billion project to build a two-train LNG export facility adjacent to the existing Golden Pass import terminal in Texas.  QP also added to its footprint in the USA by teaming with Chevron Phillips Chemical, a joint venture between Chevron and Phillips 66, to develop what could be the world’s largest ethane cracker and derivatives units somewhere on the US Gulf Coast. QP will have a 49% stake in the $8 billion complex, and Chevron Phillips Chemical has agreed to build virtual twin of it at Ras Laffan – hub of Qatar’s gas industry.

Alongside its solid American investments, the company also continues to consolidate its access to existing markets in Europe and Asia, and to increase its capacity to supply those markets. It has recently signed long-term processing and/or storage contracts at terminal facilities serving key LNG markets, including Montoir-de-Bretagne, France (3 million tons per annum [MTA] until 2035), and Zeebrugge, Belgium (100% of regasification capacity until 2044). In addition, QP subsidiaries hold stakes in major terminals like the United Kingdom’s South Hook (67.5%) and Italy’s offshore Adriatic facility (23%). In April, it signed a $3 billion contract to book a Chinese shipbuilder for the construction of new LNG carriers, some 100 of which it expects to need in the coming few years.

All the while, QP has continued to rack up agreements with both new and existing customers, including LNG sales to Kuwait and Vietnam; naphta deals with Japan’s Marubeni Corporation, Shell, Thailand Chemicals, and Vietnam; condensate feedstock sales to ExxonMobil in Singapore; and liquefied petroleum gas contracts with China’s Oriental Energy and Wanhua Chemicals.

And all this is not to mention QP’s massive undertaking to expand LNG output from 77 MTA to more than 110 MTA. When the COVID crisis hit, far from fretting the short- and medium-term obstacles, the company’s response was to double down and take advantage of lower prices for construction materials by increasing capacity to a whopping 126 MTA by 2027.

It should be recalled, too, that QP has managed all of these feats while its home country has been fending off the aforementioned Saudi-led siege. Qatar’s public and private sectors alike have demonstrated world-class resilience since the blockade was imposed in 2017, so there is no reason to believe they will shrink before this new challenge. On the contrary, Qatar is – and will remain – a trusted source of stabilization in global markets.

Whatever the temporary inconveniences caused by the pandemic, both Qatar and QP remain bullish on the future – and with good reason. They did not get to where they are by accident, rather by well-timed investments and a commitment to ensuring stable markets for their customers. In fact, it could be fairly stated that Qatar and its flagship gas company created the modern global gas market, and they did so in such a way as to deliberately avoid much of the volatility associated with crude oil – for instance by eschewing the establishment of a cartel like OPEC. The current crisis could well require Qatar to make uncomfortable decisions, but its long-term trajectory – to keep expanding its role as a force for good in energy circles by providing win-win scenarios – is unlikely to be affected.

Roudi Baroudi is a four-decade veteran of the energy industry who currently serves as CEO of Energy and Environment Holding, an independent consultancy based in Doha.

Asian spot prices for liquefied natural gas (LNG) rose this week after five weeks of declines, as lower prices sparked cargo purchasing interest from various buyers.
The average LNG price for April delivery into northeast Asia was yesterday estimated at around $3.00 per million British thermal units (mmBtu), some $0.30 per mmBtu higher than the front-month price last week, which was assessed for March.
“Many players are trying to buy due to low price levels, there are lots of tenders and bids,” an LNG trader said.
Fears that the coronavirus outbreak in China would weigh on demand are receding, two industry sources said, which has also supported the prices.
Indian buyers who have been active in the market over the past several weeks on an LNG price drop to record low levels, continued issuing spot and multi-cargo tenders.
India is estimated to import about 2.36mn tonnes of LNG in February, record monthly volumes for the South Asian nation.
Among companies which sought cargoes for delivery to India were Reliance Industries with a five-cargo tender for April to June supply, Emirates National Oil Company (ENOC) with April to November delivery eight-cargo tender and Gail India with a swap tender for three cargoes in February to March.
There were single cargo tenders from India’s Gujarat State Petroleum Corp (GSPC) who sought a March cargo and Indian Oil who was looking to buy an April cargo.
Prices in some of the tenders were ranging from around$2.50/mmBtu to just below $3.00/mmBtu, several market sources said.
Additionally, Qatargas’ Al Hamla LNG tanker is currently on route to India’s newly commissioned Mundra LNG Terminal to deliver the first commercial cargo at the facility, Kpler said.
Buying interest also came from Jordan’s Nepco who was looking for an April cargo, as well as Turkey’s Botas who sought three March cargoes.
Botas awarded all three cargoes, three sources said, and prices could be as low as around $2.50/mmBtu, one of them added.
There was also a tender from Taiwan’s CPC in the past fortnight, two sources said, with one adding that the tender was for three cargoes to be delivered from April to June.
The number of bids on S&P Global Platts Market on Close window also grew this week, with some bids reaching $3.00/mmBtu for late March and early April yesterday.
The global LNG market remains heavily oversupplied, however, with spreads between gas prices globally shrinking and market players expecting production cuts.
Spain’s Naturgy has cancelled loading of one LNG cargo in the United States in April amid a slump of global gas prices, with several other companies having considered cancellations as well, sources told Reuters.
In terms of supply offers, Gail India was selling three US cargoes as part of a swap tender to sell and buy cargoes.
Angola LNG closed a tender for mid-March delivery and opened another for late March, a market source said.
Royal Dutch Shell said on Tuesday it had temporarily suspended production at its Prelude floating LNG facility off northwest Australia following an electrical trip on February 2.

Under the agreement, Qatar Terminal Limited (QTL) – a subsidiary of Qatar Petroleum – will subscribe to the equivalent of almost 3mn tonnes per year (tpy) of the terminal’s throughput capacity for the next 15 years.

An affiliate of Qatar Petroleum and the French LNG terminal operator Elengy, a subsidiary of ENGIE Group, have entered into a long-term agreement for LNG receiving, storage and regasification services at the Montoir-de-Bretagne LNG Terminal in France.

Under the agreement, Qatar Terminal Limited (QTL) – a subsidiary of QP – will subscribe to the equivalent of almost 3mn tonnes per year (tpy) of the terminal’s throughput capacity for a term up to 2035.

Montoir-de-Bretagne LNG will thereby become a new LNG import terminal position for QP in Europe, facilitating the supply of Qatari and internationally sourced LNG to French and European customers.

The agreement is the result of a formal “Open Subscription Period” process that was concluded during the second half of 2019 pursuant to the rules of the French Energy Regulatory Commission (CRE).

The agreement was signed at a ceremony held in Paris on Thursday by HE the Minister of State for Energy Affairs Saad bin Sherida al-Kaabi, also the president and CEO of QP, and Sandra Roche-Vu Quang, CEO, Elengy, in the presence of Jean-Baptiste Lemoyne, France’s Minister of State attached to the Minister for Europe and Foreign Affairs.

At the signing ceremony, al-Kaabi said, “By signing this agreement, we are providing France, and Europe as a whole, reliable energy supplies, as well as increased utilisation of gas as a cleaner and more environmentally friendly source of energy.

“We are also taking another step into the future by establishing a long-term partnership with Elengy well into the next decade. And, we look forward to further strengthen this relationship in the future.”

Al-Kaabi also highlighted the strong Qatari-French partnerships in general and especially in the energy sector, as well as QP’s commitment to Europe’s energy security.

“Qatar Petroleum has long invested in and anchored LNG receiving terminal capacity in Europe. We have also played a key role in supporting the development of vital energy network infrastructure in Europe. As the largest LNG producer, we are committed to supporting the advancement of EU energy policy and to strengthening the security, reliability and flexibility of gas supplies into Europe,” al-Kaabi noted.

Roche-Vu Quang said, “Today is a key milestone for Elengy. As pioneers in the LNG industry, we are extremely proud of this agreement with our Qatari partners, a major step which hopefully will result in an even closer co-operation in the coming years. This contract secures long-term activity at the Montoir-de-Bretagne terminal.

“Our LNG hub for North West Europe offers customers optimum flexibility and an evolving range of services, from historical LNG regasification to small scale LNG, to meet the energy transition needs.”

Located on France’s Atlantic coast, the Montoir-de-Bretagne LNG Terminal was commissioned in 1980 and is fully regulated by the CRE. The terminal currently has 360,000 cubic metres of LNG storage capacity spread across three tanks and an annual throughput capacity of 10bn cubic meters of natural gas.

The terminal is operated by Elengy, which has over 50 years of LNG experience and operates two other terminals in France- Fos Tonkin and Fos Cavaou on the Mediterranean coast.

The ceremony was attended among others by senior executives from QP and Elengy.