Σε συνομιλίες η Κύπρος για την ΑΟΖ με τον Λίβανο. Οι επαφές που κάνει ο πρόεδρος της Κύπρου

Οι τεταμένες σχέσεις Ισραήλ-Λιβάνου και οι ραγδαίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή έχουν κινητοποιήσει τη Λευκωσία για επαφές υψηλού επιπέδου για την επικύρωση της ΑΟΖ με το Λίβανο. Ετσι ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης συναντήθηκε με τον εμπειρογνώμονα περιφερειακής πολιτικής Ρούντι Μπραούντι, μακροχρόνιος υποστηρικτής του διαλόγου, της διπλωματίας και της ειρηνικής ανάπτυξης, ως προς τις ασφαλέστερες διαδρομές προς μεγαλύτερη σταθερότητα για ολόκληρη την Ευρω-Μεσογειακή περιοχή και άτυπο διαμεσολαβητή των δύο χωρών. Μάλιστα έχει γράψει και σχετικά βιβλία, όπως την «οριστικοποίηση Θαλάσσιων Συνόρων στην Ανατολική Μεσόγειο: Ποιος Θα Ειναι ο Επόμενος;» και «Ένα Κλειδί, Πολλαπλά Έπαθλα: Οριστικοποίηση Θαλάσσιων Συνόρων ανάμεσα στην Κύπρο, το Λίβανο και τη Συρία».
Ο κ. Χριστοδουλίδης και ο ομόλογός του από το Λίβανο, ο πρώην Γενικός Τζόζεφ Αουν, συμφώνησαν τον Ιούλιο να διαπραγματευτούν και να οριστικοποιήσουν μια γραμμή θαλάσσιων συνόρων . Και οι δύο χώρες αναμένουν ότι θα αποκομίσουν πολλά οφέλη από μια τέτοια συμφωνία, και η κατοχύρωση εδαφικών συνόρων στη θάλασσα θα καταστήσει ευκολότερη την προσέλκυση ξένων επενδυτών για την ανάπτυξη των ενεργειακών πηγών τους.
«Η επίτευξη συμφωνίας θα ανοίξει όλες τις πόρτες για την Κύπρο και το Λίβανο», δήλωσε ο κ. Μπαρούντι μετά από τη συνάντηση. «Οι τάσεις πηγαίνουν στη σωστή κατεύθυνση, και όχι μόνο σε σχέση με το Λίβανο. Ο πρόεδρος της Κύπρου έχει φιλόδοξα σχέδια εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα σχετικά με τις δραστηριότητες της Κύπρου τους πρώτους έξι μήνες του 2026, όταν θα έχει την προεδρία του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
«Εκμεταλλεύτηκα επίσης την ευκαιρία να ευχηθώ στο πρόεδρο της Κύπρου καλή επιτυχία σε αυτή την αποστολή», πρόσθεσε, «ειδικά καθώς αναμένεται να εστιάσει όχι μόνο στην ενίσχυση της συνοχής της Ευρώπης, αλλά και στην ενίσχυση του ρόλου της Κύπρου ως γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και γειτονικών χωρών.»
Πράγματι, η Λευκωσία έχει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την προεδρία της και συνεργάζεται στενά με τη Δανία, που ασκεί την προεδρία αυτό το εξάμηνο , και την Πολωνία, που θα διαδεχθεί την Κύπρο. Η λεγόμενη«τριπλή προεδρία» βοηθά στη διασφάλιση συνέχειας από τη μία προεδρία στην επόμενη.
Ο κ. Μπαρούντι έχει γράψει αρκετά βιβλία και μελέτες σχετικά με το πώς τα υπάρχοντα εργαλεία του ΟΗΕ μπορούν να βοηθήσουν τις παράκτιες χώρες να συμφωνήσουν δίκαια και ισότιμα θαλάσσια σύνορα, να μειώσουν τις εντάσεις και να αποκομίσουν σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά οφέλη. Έχει επίσης γράψει και μιλήσει δημόσια για διάφορες ευκαιρίες περιφερειακής συνεργασίας, από διασυνδεδεμένα ενεργειακά δίκτυα και υπεράκτια αιολικά πάρκα μέχρι κοινή διαχείριση θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών.
Το 2023, απονεμήθηκε στον κ. Μπαρούντι το Βραβείο Ηγεσίας από το Transatlantic Leadership Network, ένα think-tank της Ουάσινγκτον, για τη «πολύτιμη συμβολή του στην οικοδόμηση μιας ειρηνικής και ευημερούσας Ανατολικής Μεσογείου».
Σε δεκάδες άρθρα, μελέτες, εμφανίσεις στα μέσα ενημέρωσης και ομιλίες, για παράδειγμα, ο βετεράνος της κλάδου έχει τεκμηριώσει την επιχειρηματική βάση για το νησιωτικό κράτος να γίνει κέντρο επεξεργασίας και διανομής φυσικού αερίου για τους γείτονές του. Αυτό θα περιελάμβανε την Κύπρο να δημιουργήσει έναν υπόθαλάσσιο αγωγό φυσικού αερίου προς την ευρωπαϊκή ενδοχώρα, ένα εργοστάσιο υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) που θα ήταν το μεγαλύτερο έργο που έχει ποτέ η χώρα, ή και υπεράκτια πλωτά συστήματα αποθήκευσης και υγροποίησης για την εξυπηρέτηση απομακρυσμένων χωρών δια θαλάσσης.
«Όλες αυτές οι μελέτες και οι παράγοντες που ανέδειξαν παραμένουν επίκαιροι σήμερα», δήλωσε ο κ. Μπαρούντι. «Η Κύπρος διαθέτει την εγγύτητα, τις τιμές γης και τις σχέσεις με τους γείτονές της για να γίνει ο συνεταιριστής όλων στις εξαγωγές ενέργειας, αλλά και να λειτουργήσει ως θεμέλιος λίθος για μια πιο σταθερή και ευημερούσα περιοχή.»
By contrast, assistance to Ethiopia has declined in recent years. As a result, Ethiopia recently defaulted on its external debt, even though it amounts to just 25% of GDP. While the Kenya approach is not the solution – providing similar levels of support to all illiquid countries would require a tripling of MDB flows – this is clearly unacceptable.
A better approach would focus on closing the gap between short-term debt concerns and long-term investment needs, by unlocking net-positive inflows for countries facing liquidity constraints. As the FDL has proposed, an agreement among debtors, creditors, and MDBs to permit countries to reschedule debts coming due – delaying maturities by 5-10 years – would create fiscal space for climate-friendly investments, financed by MDBs.
For this liquidity bridge to work, MDBs would have to accelerate progress on implementing existing reform plans and increase funding substantially, while the IMF helps manage debt-rollover risks. Importantly, private and bilateral creditors would have to agree to the rescheduling. That is why, compared to the Debt Service Suspension Initiative that the G20 introduced in 2020, the proposal includes stronger incentives for private-sector creditors to participate, in addition to longer time horizons.
There are good reasons to believe that creditors can be convinced to join the program voluntarily. It is, after all, in their best interest to remain invested in solvent countries with strong growth prospects; no one benefits from debt crises like those that have ensnared Zambia and Sri Lanka. In any case, creditors would continue receiving interest payments, and as global interest rates fall and economic-growth prospects improve in the coming years, debtors may well be able to return to capital markets and resume repayment of the principal.
Shaping a workable blueprint along these lines is a task for upcoming international gatherings, such as the G20 summit in Brazil later this year. Logistical and financial coordination will be needed to ensure sufficient liquidity. Coordination among the IMF, the World Bank, and regional development banks will also be essential to ensure that participating debtor countries pursue investments that genuinely support green growth.
If nothing is done to help countries facing liquidity crises, the world will risk a wave of destabilizing debt defaults, and progress on the green transition will be severely undermined, with catastrophic implications for the entire world. Because promising solutions like the liquidity bridge can prevent such outcomes, they deserve broad global support.